Ormianie polscy to społeczność wielowiekowa i choć nigdy nie byli oni liczni, wytworzyli znaczący dorobek kulturowy, który funkcjonował i nadal jest żywotny w kulturze polskiej. Jako fragment diaspory ormiańskiej pełnili kiedyś niezwykle istotną rolę względem swojego macierzystego narodu ormiańskiego. Dziś wiedza o nich jest w pamięci ormiańskiej znacznie słabiej obecna niż wiedza o diasporze zachodnioeuropejskiej czy północnoamerykańskiej. Polska ojczyzna Ormian w wyniku przemian historycznych oddaliła się z horyzontu świadomości ormiańskiej, a wspaniałe zabytki wytworzone we Lwowie, Kamieńcu Podolskim, Zamościu, przeszły w posiadanie innych właścicieli, rozrzuconych niemal po całym świecie. Pierwszy tom czasopisma "Lehahayer" (po ormiańsku oznacza to "polscy Ormianie") - pomyślanego jako rocznik - zawiera artykuły i inne teksty powstałe dzięki konferencji naukowej pt. Armenia Cracoviensia, która odbyła się 8 czerwca 2009 r. Jej gospodarzem była Komisja Wschodnioeuropejska Polskiej Akademii Umiejętności przy współudziale Fundacji Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich oraz Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zebrane teksty dotyczą historii Ormian polskich i ich tożsamości, a kilka artykułów poświęconych jest najcenniejszemu dziełu sztuki ormiańskiej w zbiorach polskich - lwowskiemu "Ewangeliarzowi ze Skewry" z 1198/1199 roku.