Monografia stanowi semiologiczną oraz semio-pragmatyczną analizę postaci Żyda wiecznego tułacza na podstawie pięciu wybranych francuskich utworów prozatorskich, datujących się na XX wiek. Nadrzędnym przedmiotem badawczym pracy jest określenie stopnia, w jakim predesygnacja konwencjonalna przekłada się na analizowane dwudziestowieczne realizacje prozatorskie, których kanwa literacka osnuta jest wokół nieśmiertelnego włóczęgi, oraz zweryfikowanie, czy aksjomat o śmierci mitu jest istotnie uzasadniony i czy nadal obowiązuje we współczesnej literaturze francuskiej. W publikacji wykazano również sieć korelacji, jakie zachodzą w procesie czytelniczym między analizowaną postacią a odbiorcą. Istotnym wektorem badań była zatem próba wglądu w system narracyjny tak, aby określić, w jakim stopniu i czy w ogóle zastosowane w tekstach zabiegi narratorskie determinują ewentualny antysemicki wydźwięk i odbiór Tułacza.