Rozwój humanistyki cyfrowej spowodował (…) skupianie na niej coraz większej uwagi informatologów. Dotychczas nowoczesna, oparta na nowych technologiach, działalność informacyjna w nauce w znacznie większym stopniu dostosowywana była do potrzeb badaczy z zakresu nauk ścisłych, technicznych i medycznych aniżeli do potrzeb humanistów, długo manifestujących przywiązanie do tradycyjnych źródeł informacji i metod badawczych. Zmiana tej postawy, z jednej strony widoczna w zachowaniach i praktykach nowego pokolenia badaczy humanistyki, a z drugiej – ewokowana przez coraz szerszy i coraz łatwiejszy dostęp do kolekcji cyfrowych kopii źródeł do badań humanistycznych oraz technologii informatycznych do ich eksploracji, stawia przed informatologami nowe wyzwanie: ustalenie potrzeb e-humanistów w zakresie usług informacyjnych oraz wypracowanie dostosowanych do nich metod, narzędzi i praktyk w zakresie działalności informacyjnej.(…)

Zebrane w książce artykuły podejmują różne wątki i aspekty dopiero kształtujących się powiązań między rozwijającą się humanistyką cyfrową i informatologią, która w coraz większym zakresie włącza do obszaru swoich badań potrzeby tej nowej dziedziny z obszaru usług informacyjnych, narzędzi informacyjnych i edukacji informacyjnej. Nie ulega wątpliwości, że dostosowanie usług informacyjnych i ich instrumentarium do potrzeb dynamicznie rozwijającej się cyfrowej nauki, w tym humanistyki cyfrowej, jest zagadnieniem dużej wagi i będzie przedmiotem coraz liczniejszych badań także polskich informatologów.

(ze wstępu)