Od pierwszego wydania Świata bez kobiet minęło 20 lat. Wiele się zmieniło
na lepsze ale równie wiele na znacznie gorsze.
Przeżywamy dziś apogeum
procesu, którego wczesną fazę Agnieszka Graff diagnozowała. Nie zaczęła się
wtedy dyskusja o prawach kobiet, bo ją przerywano i ośmieszano. Dziś widać, że
nie przez przypadek. Milczenie to nieodłączna część układu politycznego: po 1989
roku budowano nad Wisłą demokrację, ale z pominięciem praw kobiet. Niemal
całkowity zakaz aborcji wprowadzony w 1993 roku, nazywany kompromisem, miał ów
porządek społeczny stabilizować.
Teraz feminizm jest zjawiskiem masowym, choć
osoby popierające te postulaty nie zawsze się za feministki i feministów
uważają. Powstały Partia Kobiet i Kongres Kobiet, są Manify i Strajk Kobiet. Po
drugiej stronie barykady znajduje się antyfeminizm podszyty nacjonalizmem,
zawsze w zestawie z homofobią, nazywany też walką z ideologią gender. Rządy PiS
pod rękę z Ordo Iuris zafundowały Polkom prawdziwą jazdę bez trzymanki. W
odpowiedzi zrodził się potężny ruch kobiecy zdolny wyprowadzić na ulice setki
tysięcy osób.
Agnieszka Graff (ur. 1970) tłumaczka i
publicystka, absolwentka Amherst College i Oxfordu, profesorka w ośrodku
Studiów Amerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka wielu esejów i
felietonów (publikowanych m.in. w Gazecie Wyborczej, Literaturze na
Świecie i Zadrze). Współzałożycielka Porozumienia Kobiet 8 Marca, członkini
zespołu Krytyki Politycznej oraz członkini rady programowej stowarzyszenia
Kongres Kobiet. Wydała też Rykoszetem. Rzecz o płci, seksualności i
narodzie (2008), Matkę Feministkę (2014) oraz Memy i graffy.
Dżender, kasa i seks (2015, wspólnie z Martą Frej).