Istotnym źródłem wiedzy na temat przeszłości lokalnych społeczności i środowiska przyrodniczego są nazwy miejscowe.
Jak imię i nazwisko stanowią pierwszorzędny dokument każdej osoby pisał już w 1929 roku wybitny polski geograf profesor Eugeniusz Romer tak nazwy geograficzne są nieocenionym skarbem kultury narodowej, w swej sumie są doniosłym czynnikiem kultury światowej. Składają się one na tę część krajobrazu kulturowego, która słowami przekazuje informację o mniej lub bardziej odległej przeszłości, dawnym obrazie środowiska przyrodniczego lub stosunkach osadniczych, w różnym stopniu zachowanych do chwili obecnej i widocznych w teraźniejszości.
Materiały opracowane w tej książce dotyczą mezoregionu o nazwie Pogórze Ciężkowickie, a dokładnie jednej z jego części o nazwie Pasmo Brzanki i Liwocza i jego najbliższej okolicy.
Omawiane tu pasmo rozciąga się na długości 28 kilometrów. Dwa jego najwyższe szczyty to Brzanka (534 m n.p.m.) w części zachodniej i Liwocz we wschodniej (562 m n.p.m.). Granicę zachodnią i wschodnią Pasma Brzanki i Liwocza stanowią duże dopływy Wisły odpowiednio Biała Dunajcowa i Wisłoka.
Z kolei granicę północną i południową wyznaczają lokalne cieki: na północy Szwedka, górna Jodłówka i Dębówka (zwana też pod nazwą Iźwinka) oraz na południu Rostówka i Olszynka. Szerokość pasma dochodzi do 10 km. W tak opisanych granicach zajmuje ono ok. 220 km kw.