Book in Polish by Krzysztof Niewrzęda. Popiół Krzysztofa Niewrzędy nie ma być wcale metonimią pożaru, zapowiedzią śmierci lub marności świata, skazanego na nieuchronną zagładę, ani znakiem powszechnej katastrofy, ani gestem osobistego przełomu, w którym autor przekreśla cały swój dotychczasowy dorobek. Popiół po prostu wypełnia popielniczki piszącego palacza jako uboczny skutek wysiłku poetyckiego. Jest zatem przeciwnie do oczekiwań – symptomem odrodzenia wyobraźni i przypływu twórczej furii. Zamiast iskry, ognia, płomienia i żaru. Jednak użycie słowa „popiół”, nakładające nowe konotacje na stare, pozostawia nieuniknioną dwuznaczność symbolu – potencjalnie oznaczającego zarówno konstrukcję jak destrukcję, kreację jak zniszczenie. Bo właśnie starcie tych żywiołów jest głównym tematem całej książki. Z jednej strony obserwujemy więc wymykającą się spod kontroli powódź słów, ich inspirujące samorództwo. Tutaj najważniejszy jest rytm i melodia, asonanse i konsonanse, decydujące o przebiegu wiersza. niby kamienie na drodze wartkiego potoku. Z drugiej strony – minimal poetry w postaci miniatur, zredukowanych do materiału niezbędnego, a więc dobieranego z powściągliwym skąpstwem. Tu słowa wybrzmiewają jakby zdławione i ocalone z surowej czystki wykreśleń, obnażając zdania do szkieletu. Wiersze rozpięte między biegunami absurdu wszystkości a nicością milczenia, między pychą możliwości a pokorą wyboru, wyznaczają w istocie uniwersalny horyzont współczesnej poezji.
z posłowia Piotra Michałowskiego