Po śmierci św. Charbela jego ciało pozostało nienaruszone i giętkie, wydzielając tajemniczy płyn. Płyn opisywano jako surowicę z krwią o przyjemnym zapachu.

Przez 17 lat ciało było badane przez naukowców, którzy uznali jego stan za nadprzyrodzoną interwencję Bożą. Proces wysuszania ciała rozpoczął się kilka miesięcy przed kanonizacją w 1977 r.

W książce przedstawiono obszerne materiały na temat cudu nienaruszonego ciała św. Szarbela: dokumenty, badania medyczne, odkrycia naukowe i świadectwa.