To wybór z całożyciowej poetyckiej twórczości słowackiego autora. Paweł Hudak ze Słowacji w swoim kraju prawie niezauważony kreślił tęsknotę, przemijanie i ciernistą drogę dokąd?. Otwarcie pisał o śmierci, zastanawiał się jaka jest i będzie z chwilą nadejścia, pisał też zza światów. Ciekaw wszechświata, zgłębiał jego tajniki, posiadał własną wizję poetycką, filozoficzne spojrzenie na rzeczywistość. Boleśnie doświadczał, wspominał diamenty i okamgnienia bycia tu i teraz. Nie rozpaczał, tylko, a może aż za bardzo rozumiał człowieka. Dużo w jego poezji pesymizmu, ale i optymistycznego ukochania życia i ludzi, zwłaszcza matki, do której zwracał się z czułością. Nie uciekał od cudów dnia codziennego i przyrody, którą personifikował i animizował. Obraz współczesnego świata z całą jego egzystencjalną i etyczną drapieżnością staje się lustrzanym odbiciem kondycji społeczeństwa. Sposób, w jaki poeta nasycał swoje strofy emocjami i oryginalnością oraz głęboka metaforyka sprawiają, że właśnie on będzie zawsze rozpoznawalny jako jeden z niewielu, który potrafi wpisać się do kanonu klasycznej literatury pięknej.