Fonotaktyka określa fonologiczne warunki i ograniczenia występowania i współwystępowania dźwięków (spółgłosek i samogłosek) w danym języku. Morfonotaktyka odnosi się do interakcji między fonotaktyką a morfotaktyką. Główne podejście do zbitek spółgłoskowych oparte jest na podziale zbitek na leksykalne oraz morfonotaktyczne. Zbitki leksykalne pojawiają się wewnątrz morfemu. Zbitki morfonotaktyczne powstają za sprawą operacji morfologicznych, takich jak konkatenacja czy przegłos. Zbitki morfonotaktyczne często mają charakter fonotaktycznie nacechowany oraz bywają zbitkami, które nie występują wewnątrzmorfemowo. Przedmiotem badania są zarówno zbitki leksykalne (wewnątrzmorfemowe), jak i te o cechach morfonotaktycznych. Przewodnim motywem niniejszej pracy jest zweryfikowanie hipotezy dotyczącej stopnia nacechowania zbitek w zależności od ich fono- i morfonotaktycznego charakteru. Uzyskane dane słownikowe i korpusowe o występowaniu oraz statystycznym zachowaniu zbitek spółgłoskowych zostały zbadane pod kątem stopnia nacechowania opartego na uniwersalnych preferencjach fonotaktycznych. Jako narzędzie pomiaru stworzony został kalkulator fonotaktyczny, który posłużył do oceny preferencyjności fonotaktycznych oraz morfonotaktycznych zbitek spółgłoskowych.