„Nie ma w moim pisaniu rzeczy, której nie widziałam, nie dotknęłam, nie kochałam i nie straciłam” – mówiła o swoich tekstach Krystyna Miłobędzka.
W swoich zapisach poetyckich od lat pokazywała jak wiele znaczeń i emocji kryje się w tym, co pozornie zwykłe i codzienne. Była przekonana, że język jest przestrzenią spotkania – ze światem, z drugim człowiekiem, z samym sobą. Jej poezja to niezwykła sztuka uważności na słowo i milczenie. „więcej nic” jest ostatnią autorską książką poetycką Krystyny Miłobędzkiej (1932–2025), którą zaplanowała jako pożegnanie z własnym pisaniem i zakończenie twórczości.
Na zawartość tomu składają się zapisy z ostatnich kilkunastu lat życia, zgodnie z decyzją autorki miały zostać wydane pośmiertnie. Raz jeszcze zacząć od początku – ze świadomością zbliżającego się końca.
Spróbować zamknąć życie w kilku koniecznych słowach. „więcej nic” to niezwykła i przejmująca w swoim minimalizmie opowieść o znikaniu i trwaniu. Poezja, w której słowa ustępują miejsca ciszy i milczeniu, a obecność – nieobecności. „żeby beze mnie / żeby samo jest”…