Książka Marii Tarnogórskiej to imponujące opracowanie z zakresu komparatystyki nonsensu literackiego. Autorka postanowiła ukazać wyjątkowy charakter oraz unikalną wartość polskiego piśmiennictwa tego rodzaju przez porównanie z uznawanymi za wzorcowe dziełami angielskimi. Dowiadujemy się, że część polskich pisarek i pisarzy nonsensu z zabawnym rygorem realizuje owe wzorce, dowodząc, że najbezpieczniej i najchętniej zbliżyć potrafią się do siebie dwie kultury literackie nie dzięki wspólnym wartościom czy strategiom, lecz w obszarze nonsensu właśnie. Poza tym jednak przywołanie anglosaskich mistrzów tej literatury odbywa się na specjalnych zasadach, gdyż nie chodzi tam tylko o bliskość i powtórzenie, ale też zamiast rozwijania oczekuje się, że nawiązujący raz po raz oddalą się od wzorca, jak mawiał pewien literacki humorysta, „w dowolnie wybranym kierunku”. fragment recenzji prof. dr. hab. Tomasza Mizerkiewicza z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu