Obrazy, w polu wyobraźni wyłaniające się z lektur, kreują ponad nimi odrębną, fantazmatyczną realność. Pomiędzy wkładem w ową realność autora i wkładem czytelnika wytwarza się strefa paradoksu, na kt

Analizując pisma Richarda Rorty’ego, Jeana-François Lyotarda, Paula de Mana, Frnacisa Fukuyamy, Samuela P. Huntingtona, a także dzieła Toni Morisson, Breta Eastona Ellisa, Orsona Scotta Carda i innyc