Książka ta ma charakter osobisty. I nie tylko z tego powodu, że podejmując temat miłości – nawet jeśli ta ma być zaledwie tematem badanych i opisywanych utworów literackich – staje się na ów osobisty, a może nawet emocjonalny ton poniekąd skazana. Przede wszystkim pewnie dlatego, że rozpoznawać chce nie nurty, gatunki i tendencje, ale raczej to, co dla jej autorki najważniejsze w badaniach nad dawną literaturą – źródła i struktury wyobraźni, obrazowe i metaforyczne klisze, którymi posługiwali sie poeci dawnych wieków, gdy chcieli mówić o miłości.