Etiudy Stefana Hellera (1813-1888) op. 45, 46 i 47, stanowiące niejako formę pośrednią między etiudą a miniaturą fortepianową, miały na celu rozwój nie tylko techniki, ale także - a raczej przede wszystkim - rozwój muzykalności ucznia (frazowanie, cieniowanie dynamiczne, śpiewne prowadzenie melodii w prawej lub lewej ręce, opanowanie urozmaiconych rytmów, pedalizacja itp..) Mają one przygotować ucznia do wykonywania utworów epoki romantycznej, zawierających podobne problemy muzyczne i techniczne, a przedstawiających analogiczny lub nieco wyższy stopień trudności.