Ta mała książka jest o najstarszej relacji, którą człowiek rozwinął z innym zwierzęciem pierwotnej więzi międzygatunkowej, tak starej lub nawet starszej niż jakakolwiek inna praktyka, którą można określić mianem ludzkiej. Mówi również o roli tej relacji w wyniszczającym życie późnym kapitalizmie. W miarę jak stajemy się coraz bardziej opętane wizją siebie jako dobroczynnych wybawicielek psów, coraz częściej okazuje się, że to psy ratują nas. Ale przed czym? I ku czemu? Poprzez namysł nad adopcją, pracą, żywieniem i treningiem Margret Grebowicz rozważa społeczne jako z gruntu więcej-niż-ludzkie i dowodzi, że przyszłość należy do psów oraz ludzi, których psy ciągną za sobą.