Od trzydziestu pięciu lat robię w makulaturze i to jest moje love story.Hrabal uwielbiał wystawiać monumentalne spektakle literackie na skromnych scenach. Goła żarówka, stara prasa hydrauliczna, zakrwawione papiery, a obok wygniecione reprodukcje mistrzów malarstwa oraz traktaty filozoficzne przeznaczone na przemiał. I jeden stary człowiek wygłaszający monolog, który na zawsze zapisał się w historii literatury światowej.Zbyt głośna samotność to studium człowieczeństwa i studium upadku. Romantyczna opowieść o końcu świata. Hołd oddany śmierci i apoteoza życia. A jednocześnie, pomimo uniwersalności, opowieść o pojedynczym mężczyźnie, jego słabościach, inteligencji i kobietach. Teraz, na starość, sądzę, że chyba ten tekst jest bardzo dobry, i właśnie dlatego się go boję. Uważam, że Zbyt głośna samotność to najlepsza z moich książek.Bohumil Hrabal