Teatr rosyjski drugiej połowy XX wieku konfrontował się głównie z własną przeszłością: z dokonaniami Stanisławskiego, Meyerholda, Wachtangowa. Niemal prawidłowością było to, że rosyjscy twórcy teatra
W odniesieniu do prezentowanych w niniejszej książce kolonii i ośrodków artystycznych – Monte Verita, Mathildenhöhe, Hellerau, Goetheanum, Bauhaus – zarówno w szerszym kontekście kulturowym, jak i ty
Nazwana "szatańskimi wersetami teatrologii", dla jednych bluźniercza, dla innych będąca objawieniem, książka Kolankiewicza jest niewątpliwie dziełem przełomowym w polskiej myśli teatrologicznej. Wokó
Jerzy Grotowski, jeden z najwybitniejszych artystów światowego teatru w XX wieku, był człowiekiem spotkań. Można powiedzieć, że jego droga w sztuce realizowała się poprzez spotkania z ludźmi. Książkę
Pierwsza część opracowania poświęconego polskim kontaktom z teatrem azjatyckim. Niniejszy tom zawiera kronikę dokumentującą pobyty twórców i zespołów z Chin, Japonii, Indii czy Indonezji w Polsce. Au
Druga część opracowania poświęconego polskim kontaktom z teatrem azjatyckim. Część pierwsza zawiera szczegółową kronikę, dokumentującą wizyty twórców i zespołów z Chin, Japonii, Indii czy Indonezji w
Zbiór esejów jednego z najlepszych polskich teatrologów. Książka opowiada o różnych sposobach uprawiania historii teatru – zarówno z kręgu teorii, jak i historii tej dziedziny sztuki, z obszaru czyta
Zacznijmy od biczowania. Gałązkami wierzby, tak dla zabawy.
Toteż zwyczaj u nas żyje,
Że wierzbą z kwietnej niedzieli
Bijesz własnych przyjacieli,
Mówiąc, że wierzba je bije,
A tyś nie winie
Obrazowi Reduty upadającej i degenerującej się z czasem przeciwstawiam obraz Reduty stale się zmieniającej, będącej z założenia in statu nascendi. Odnosi się to zarówno do jej założeń ideowych, jak i
Książka poświęcona jest dominującej we współczesnym teatrze tendencji do eksponowania realności (anektowania realności - według określenia Tadeusza Kantora) w spektaklu teatralnym kosztem jego iluzyj
Książka jest monografią teatralnej roli ujętej w czterdzieści lat jej scenicznych przeobrażeń – od prapremierowej kreacji Barbary Krafftówny z przedstawienia Haliny Mikołajskiej (1957) po Iwonę Magda
Książka jest przede wszystkim o teatrze Jerzego Grzegorzewskiego, Eugenia Barby, Włodzimierza Staniewskiego, Jerzego Jarockiego, Tadeusza Kantora, Jerzego Grotowskiego. Na pierwszym planie są więc tu