Book in Polish by Justyna Tabaszewska. Książka ta, wychodząc od koncepcji (Johna Urry'ego i Phila Macnaghtena) istnienia alternatywnych, niesprowadzalnych do siebie metod definiowania przyrody, stanowi próbę prześledzenia sposobów rozumienia i budowania obrazów przyrody w polskiej poezji nowoczesnej. Głównym punktem zainteresowania tej pracy jest twórczość polskich poetów nowoczesnych, takich jak Bolesław Leśmian, Julian Przyboś, Czesław Miłosz oraz Stanisław Barańczak. Analiza ich wierszy jest osadzona zarówno w nieco szerzej pojętym kontekście filozoficznym, zwłaszcza zaś estetycznym i ekokrytycznym, jak i historycznoliterackim. Interpretacja twórczości wzmiankowanych poetów jest zarazem próbą odpowiedzi na pytanie, czy rzeczywiście każdy z tych twórców wykształcił swój indywidualny sposób rozumienia i obrazowania przyrody oraz jakie są jego konsekwencje dla tego, jak kształtują się relacje między jednostką a światem zewnętrznym. Przełamanie opozycyjnego traktowania pojęć takich jak natura i kultura owocuje znaczącą zmianą w tym, jak pojmowana jest tożsamość podmiotu, a także komplikuje wcześniej jednoznaczne, konwencjonalne modele postrzegania przyrody.