Przez 50 ostatnich lat Wspólna Polityka Rolna była jednym z najważniejszych mechanizmów Wspólnot Europejskich (a następnie Unii Europejskiej) ukierunkowanym na wzrost produkcji rolnej, stabilizację rynków rolnych, poprawę bezpieczeństwa dostaw, utrzymanie stałego poziomu cen żywności oraz poprawę warunków życia ludności zamieszkującej obszary wiejskie. W dobie zmieniających się uwarunkowań społeczno-ekonomicznych i politycznych w skali europejskiej i globalnej, podjęta została dyskusja dotycząca kierunku i zakresu przekształceń WPR. Nie ulega bowiem wątpliwości, że nowoczesne rolnictwo państwa Unii Europejskiej będzie musiało zagwarantować bezpieczeństwo żywnościowe konsumentów, a ponadto – podjąć wyzwanie wyżywienia (wspólnie z gospodarkami innych krajów wysoko rozwiniętych) coraz większej liczby ludności na świecie. Równocześnie Wspólna Polityka Rolna powinna nadal zapewniać konkurencyjność produktów unijnych w relacjach z subsydiowanymi sektorami rolnymi w Stanach Zjednoczonych, Chinach, Indiach czy Japonii. Musi także pozostać skutecznym narzędziem zrównoważonego rozwoju terytorialnego oraz stałego wzrostu produkcji żywności. Co więcej, w ostatnich latach WPR jest stopniowo ukierunkowywana na realizację nowej strategii „UE 2020” w zakresie zapobiegania i zwalczania negatywnych skutków zmian klimatycznych, stymulowania innowacji, tworzenia nowych miejsc pracy w ramach ekologicznego rozwoju oraz podnoszenia poziomu bezpieczeństwa żywnościowego. Wprowadzane modyfikacje powodują jednak konieczność przesunięcia większych środków z budżetu ogólnego Unii Europejskiej na realizację zadań stojących przed Wspólną Polityką Rolną. Taka sytuacja spotyka się z różnymi reakcjami państw członkowskich UE, od zrozumienia i akceptacji, po niechęć i kwestionowanie zasadności zmian.

Powyższym zagadnieniom oraz przyszłości sektora rolnego w Polsce i Europie została poświęcona niniejsza publikacja.