W wielu manifestach i wypowiedziach programowych Tadeusza Kantora istotne miejsce zajmowały „przedmioty biedne”, które definiował on w szczególny sposób jako te, które utraciwszy swoją użyteczność, przechodzą do przeszłości, ale równocześnie rozbudzają wyobraźnię. Stąd brała się fascynacja artysty wszelkimi odmianami/wcieleniami wraków i ruin. Punktem wyjścia zgromadzonych w niniejszym tomie tekstów są często takie właśnie rzeczy — zbędne, zagubione i zmarnowane — nie tylko przedmioty, ale również ludzie, sytuacje, idee, wydarzenia, historie, które z jakichś względów, czy wobec konkretnych okoliczności, relegowano do kulturowych, społecznych, politycznych rekwizytorni, rupieciarni, strychów czy śmietników. Jedne przepadały bez wieści, inne wyciągano, żeby wspominały i zaświadczały o przeszłym życiu lub nadawano im nowe funkcje — osobliwe życie po życiu.
Analizy zaprowadziły Autorów między innymi do ważnych ustaleń z zakresu problemów pamięci i narratologii, w których przedmioty stają się świadectwem tego, co było, lub dowodem zapominania; antropologii codzienności, w której przedmioty „niższej rangi” odkrywa się wciąż na nowo; w końcu — miejsca rzeczy zbędnych, zagubionych i zmarnowanych w dyskursach literackim, teatralnym, historycznym, medialnym czy sztuk wizualnych.