Book in Polish by Mieszko A. Kardyni, Paweł Rogoziński. Surrealizm, określany także mianem nadrealizm, to jeden z awangardowych kierunków w literaturze i w sztuce, powstały po I wojnie światowej we Francji. Terminu surrealizm użył w roku 1917 Guillaume Apollinaire na określenie stanu zatarcia granic pomiędzy marzeniem sennym a rzeczywistością w sztuce. Istotą surrealistycznego ujęcia sztuki jest odrealnienie rzeczywistości i nadanie jej postaci marzeń sennych oraz irracjonalnych obrazów.

W Ameryce Łacińskiej do roku 1924 prym wiódł modernizm i nieśmiało pojawiały się pierwsze estetyki awangardy literackiej, przede wszystkim symbolizm i kreacjonizm. Z Francji do Nowego Świata dotarł La Révolution Surréaliste, a w ślad za nim sam André Breton czy Antonin Artaud . I co dla Ameryki Łacińskiej bardzo szybko do Europy zaczął napływać surrealizm jakby zmieniony, obdarzony nowymi cechami, akcentujący latynoamerykański sposób myślenia. Począwszy od wielkich przedstawicieli literatur latynoamerykańskich jak Julio Cortázar, Octavio Paz, Alejo Carpentier po Pabla Nerudę, Wilfreda Lama, Vicente Huidobro, Angela Cruchagę, Rosamela del Valle, Braulia Arenasa, Gonzala Rojasa, Teófila Cida, Jorge Cáceresa, Enrique Gómeza Correa, Humberta Díaz Casanuevę, Carlosa Latorre, Julia Llinása, Francisca Madariagę, Olgę Orozco, Césara Moro, Alda Pellegriniego, Emilia Westphalena, Oliveria Girondo, Pabla de Rokhę, Enrique Moline i Alejandrę Pizarnik, wszyscy oni oddali hołd Europie i dali jej w darze latynoamerykańską wersję surrealizmu.